Guðrún Lárusdóttir var fædd 8. janúar 1880 á Valþjófsstað í Fljótsdal. Árið 1899 flutti fjölskyldan til Reykjavíkur þar sem Guðrún bjó til dauðadags. Árið 1902 giftist Guðrún Sigurbirni Ástvaldi Gíslasyni, kennara, rithöfundi og síðar presti og stofnanda elliheimilisins Grundar. Þau eignuðust tíu börn og lifðu sjö þeirra fram á fullorðinsár. Á æskuheimili Guðrúnar var mikill áhugi á bókmenntum, félagsmálum og trúmálum. Hún hlaut enga formlega menntun en fékk heimakennslu ásamt systkinum sínum. Guðrún fór snemma að skrifa og eftir hana liggja mörg verk sem og þýðingar, og söguefnin tengdust hennar lífsskoðunum. Hún var virk í félagsmálum, sat í bæjarstjórn og á alþingi frá 1931 til dauðadags.

Sagan Þess bera menn sár kom fyrst út árið 1932. Sögusviðið er íslensk sveit á fyrri hluta 20. aldar. Hér segir frá tveimur börnum, prestsdóttur sem misst hefur móður sína og ungum dreng sem er munaðarlaus og tekinn inn á heimilið. Mikil vinátta skapast milli barnanna en er fram líða stundir fjarar undan vináttunni vegna ólíkrar stöðu og lífsskoðana ungmennanna.

Þóra Hjartardóttir les.